เด็กน้อยคิดว่ามีเศษสีเทียนติดอยู่ในหู แต่มันไม่น่าเชื่อว่าจริง ๆ แล้วมันจะเป็นสิ่งนี้

วันก่อนหน้าที่จะไปพบหมอ…

แม่ของลุคคิดว่ามันคงเป็นโคลน จึงคิดว่ามันไม่ใช่ปัญหาใหญ่ โดยเธอให้ลูกของเธออาบน้ำ ขัดถูตั้งแต่หัวจรดเท้า เพียงไม่กี่วินาที น้ำในสระน้ำกลายเป็นสีดำสนิท แต่ไม่ว่าเธอจะอาบน้ำทำความสะอาดทุกส่วนแค่ไหน ลุคก็ยังคงเกาะหูของเขาอยู่

เมื่อมื้อเย็นมาถึง ลุคเนื้อตัวสะอาดเอี่ยม สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ผมของเขาถูกหวีดูเรียบร้อย แต่เขาไม่ยอมทานอะไรเลย แม้ว่าตรงหน้าของเขาจะเป็นจานโปรดของเขาวางอยู่ก็ตาม เมื่อโรมมีย์ถามลูกชายของเธอว่าเป็นอะไร และเธอก็สังเกตเห็นบางสิ่งที่น่ากังวล…

แต่ดูเหมือนลูกชายของเธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูดแม้แต่คำเดียว หรือว่าลุคกำลังจะสูญเสียการได้ยินของเขา

ลุคเอาแต่นั่งเหม่อลอย ไม่มีการโต้ตอบใด ๆ และกำลังนั่งเอามือปิดหู โรมีย์ต้องโบกมือต่อหน้าเขา ลูกชายของเธอถึงจะหันมา

ลุคเริ่มร้องไห้และวิ่งขึ้นไปชั้นบน โดยมีแม่ที่กำลังตื่นตระหนก เธอกังวลว่าอาจมีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับลูกชายของเธอ

เธอค่อย ๆ เอื้อมมือไปทางมือจับประตูห้องนอนลูกชาย เมื่อเธอเปิดประตูเข้าไป เธอก็พบสิ่งผิดปกติในห้องนอนของลูกชายเธอ ทุกอย่างก็ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ

แต่นอกจากจะเกิดความยุ่งเหยิงแล้ว เธอยังพบว่าลุคก็ไม่ได้อยู่ในห้องอีกด้วย…

โรมีย์เริ่มสติแตก เธอคุกเข่าและเริ่มเปิดดูใต้ผ้าปูที่นอนของลูกชาย แต่ก็ไม่มีวี่แววของลุค เธอจึงตะโกนเรียกชื่อของเขา หวังว่าในที่สุดเขาจะได้ยินเธอ

“ลุค ลุค ลุค!”

ถึงตอนนี้ไรมีย์เริ่มมีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอ เธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรอีกต่อไป ลูกชายของเธอมีอาการคล้ายหูหนวกโดยไม่ทราบสาเหตุ และยังไม่พอแค่นั้น เพราะตอนนี้เขาไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน

เธอนั่งลงกับพื้นด้วยเริ่มวิตกกังวล แต่ในขณะที่มือของเธอวางอยู่บนพรม เธอก็สังเกตเห็นสิ่งแปลก ๆ มีเศษมีดินสอสีอยู่ใต้เล็บมือของเธอ และมองมือของตัวเองด้วยความประหลาดใจ

และเธอก็ได้ยินเสียงสะอื้นเบา ๆ…