เด็กน้อยคิดว่ามีเศษสีเทียนติดอยู่ในหู แต่มันไม่น่าเชื่อว่าจริง ๆ แล้วมันจะเป็นสิ่งนี้

เสียงนั่นดังมาจากใต้เตียง เธอจึงเปิดดูใต้ผ้าห่มและเห็นลุคซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง เธอพยายามเข้าไปปลอบโยนเขาและเอื้อมมือไปยังเด็กน้อยที่กำลังเศร้า

แต่เมื่อลุคเห็นเศษสีเทียนบนมือของแม่ เขาแสดงปฏิกิริยาหวาดกลัวขึ้นมาอย่างชัดเจนผ่านดวงตา โรมีย์จึงรีบดึงมือของเธอออก เธอจึงไม่รอช้ารีบหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาทันที

“ฉันต้องรีบโทรหาหมอ! ปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่!” โรมีย์ตะโกนออกมา

เสียงโทรศัพท์รอสาย: หนึ่งวินาที…สอง…สาม…

หมอรับโทรศัพท์และฟังเรื่องราวของโรม่าอย่างอดทน

เธอเล่าอาการของลูกชายที่เกาหูทั้งวัน และระหว่างทานอาหารเย็น เธอสังเกตว่าเขาเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย “มันเกิดจากอะไรคะ? ดูเหมือนว่าลูกชายของฉันกำลังทรมานมาก”

เธอยังบอกแพทย์เกี่ยวกับชิ้นส่วนดินสอสีในห้องของลุค แพทย์พยายามอธิบายกับเธอโดยบอกว่าชิ้นส่วนเหล่านั้นมักพบในหูและจมูกของเด็ก เพราะมันมีขนาดเล็กจึงสามารถติดในช่องหูได้ง่าย

โรมีย์คิดว่ามันก็สมเหตุสมผล แต่ในไม่ช้าเธอจะรับรู้ว่าพวกเขาพลาดได้อย่างไร…